Ondanks zijn aanwezigheid op ruim een dozijn cd’s en het feit dat hij op het podium stond met Tony Bennett, James Moody, Joe Zawinul, Randy Brecker en Stevie Wonder om er maar een paar te noemen, is dit pas zijn eerste album als leider. Jeff Elwood begon saxofoon te spelen toen hij 10 jaar was op aanraden van zijn arts om hem te helpen met zijn astma. Hij leerde zichzelf saxofoon spelen op het oor en toen hij op de middelbare school zat, was hij goed genoeg om in rockbands te spelen. Op 15-jarige leeftijd speelde hij in belangrijke clubs als de Whisky a Go Go, hij had al een geweldige sound op zijn sax maar hij moest toch studeren om in de schoolband te komen. Daarna volgde het befaamde Berklee College of Music in Boston, hij haalde daar zijn bachelor’s en zijn masters in Californië. De grote doorbraak van Jeff was te danken aan pianist Alan Pasqua, toen hij een improvisatie moest geven voor het Henri Mancini Instute voor een select gezelschap buitenlandse musici, Alan was ondersteboven van zijn weergave van Giant Steps van Coltrane, drie weken later was hij lid van Pasqua’s band.

Dezelfde Alan Pasqua speelt piano op dit album, hij was co-producer en droeg drie nummers bij. De anderen op dit album zijn Bob Sheppard op saxofoon in “King Henry”, bassist Darek Oles en de beroemde drummer Joe La Barbera (o.a. bij Bill Evans). De enige standard op het album is het titelnummer “The Sounds Around the House” van Alec Wilder en Johnny Mercer. “Agrodolche”, “Old school blues” en “Barcelona” zijn van Pasqua, “The Honeymoon” is van Darek Oles, eerder opgenomen door het Peter Erskine Trio (met Pasqua en Oles) en U-R, is van Jeff Ellwood. Hij heeft ook twee nummers opgenomen van saxofonisten die een grote invloed op hem hebben gehad “Provence” van Rick Margitza en “King Henry” van Dick Oats. Het album eindigt met een eerbetoon aan zijn vriend Roger Shew getiteld “For Roger” en is geschreven door L.A. pianist en organist Joe Bagg.

Ellwood heeft een fraai, breed geluid op zijn tenor en het mag dan ook geen verbazing wekken dat hij zo gewild is als sideman (zie boven). Ik vermoed dat hij net als de “old school“generatie saxofonisten die het allemaal min of meer op eigen houtje hebben geleerd en daardoor zo’n superieur geluid heeft ontwikkeld, maar dat is maar een mening. Tot een van mijn favorieten op dit album behoort “Old School Blues”, maar dat zal geen verassing zijn voor de lezers die mijn stukjes frequenteren. Ook fraai is de tenor battle in “King Henry” met Sheppard en Ellwood. Zowel bassist Darek Oles als drummer Joe La Barbera behoren tot de groep begeleiders waarvan iedere solist droomt om mee te spelen, datzelfde kan gezegd worden van pianist Alan Pasqua die als co-producer en als leverancier van drie composities een belangrijke rol speelt op dit album. Geen avant - garde elementen, geen elektronica, nee dit is ook geen nostalgia of neo bop, dit is muziek voor jazzliefhebbers die graag nog eens een lp van Dexter Gordon of Joe Henderson uit de kast trekken. Een nieuwe naam voor mij deze Ellwood, maar ik zal die niet meer vergeten, heerlijke muziek !

Jan van Leersum